This is the return of the space cowgirl

Pasou un tempo xa, mais a volta ven con ghanas.
Sobre as cousas que pasaron nestre intre de tres meses pouca cousa podo dicir. Excepto que a pesar de que unha se pensa maior, a verdade é que por dentro xamáis dos xamases o de adentro creceu. Parece que sigo sendo a mesma rapaza que cargaba óleos (nunca afinei cós acrílicos) e bastidores polo renfe abaixo. Benditos tempos aqueles.
E se o certo é que xa non pinto nada –o lápiz é mais resultón- sego aprendendo todo-los días algo novo. Nalgúns casos o que fago é recordar que sabía cousas que xa tiña esquecidas.
As veces é bo recorda-las. Outras veces doen revivi-las. Pero en definitiva o que non mata enghorda, e eu xa teño que empezar a sumar algúns kilos de mais que me leva o vento –e o demo.
(Ten sentido algho de ésto?)
Así que dicido relaxarme, producirme unha pelopincho para pasar unhas fantásticas vacaciós en Villurca, e este ano que veña o que sexa, que eu podo con todo.
Eu son unha chicarrona do norte, carallo.